به چیزی دست نزن

تاری این تصویر

نه از شماره عینک من است

نه از لنز دوربین تو

این تصویر متعلق به سال ها دور است

که حالا وقتی نگاهش می کنم

از آنهمه شباهت

تنها قهوه ای چشمان زنی باقی مانده است و

لب های مردی که آخرین کلماتش را

نمی شنوم

 ( عابدینی )

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

برپوست کشیده شب می کشم

چراغ های رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشکها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسار

پرنده مردنی است

(فروغ فرخزاد)

بوی هجرت می آید !

بالش من پر آواز پر چلچله هاست

صبح خواهد شد

و به این کاسه آب

آسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم !

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد

هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد!

باید امشب بروم باید چمدانی را  که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد

بردارم و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست

و به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند

بازهم پائیز، قلب مرا به یغما برد

بازهم پائیز آمد اما اینبار همراهی در کنارم نمی بینم...

شاید حتی همراهی برای قدم در میان برگهای بی جان ...

هنوز برگها نیز ترانه قدمهای عاشقانه ما را به خاطر دارند....

قدمهای به وسعت دو قلب عاشق ، قدمهایی به همنوازی همه درختان و

شاید قدمهایی از کرانه قلب عاشق من بر روی دفتر خاطرات زندگی

سردم...

آری زمان صبر نمیکند روزی با تو حالا بدون تو از این فصل و کوچه های

دلتنگی آن عبور میکنم...

اما پائیز نیز به دنبال نوای قدمهایت از قلب من کوچ کرده است ....

قصه‌ آدم، قصه‌ پیله‌ است‌ و پروانه، قصة‌ تنیدن‌ و پاره‌ كردن.

قصه‌ به‌ درآمدن، قصه‌ پرواز...

من‌ اما هنوز اول‌ قصه‌ام....

بقيه در ادامه مطلب

من که یاری ندارم،چشم انتظاری ندارم

قاصدک برو برو که باتو کاری ندارم

قاصدک به چشم من قصه یک دردی برو

میدونم برای من/...بقيه در ادامه مطلب