دوباره از سر هر شاخه ، برگ سرريز است

بهار من ! تو کجايي که باز پاييز است

بيا به بيشه ي طوفان ، حصار خون بکشيم

که مرگ ِ غنچه در اين فصل گل غم انگيز است

مباد بگذرد ايام گل شدن از ما

چنين که کاسه ي صبر شکوفه لبريز است

ز کوچه هاي طراوت غبار مي رويد

که قحط آب به رگهاي خشک کاريز است

دلم اگرچه زمينگيرِ بي پرو بالي ست

پرنده ايست که با يادت آسمان خيز است.....